سلام. امروز داشتم به این موضوع فکر می کردم که تو این دوره زمونه با این وضع رانندگی بعضی رانندگان محترم!! مهم این نیست که زود برسی یا دیر برسی یا حتی به موقع برسی.

«فقط مهم اینه که برسی.»

راستی از برگزیده شدن مطلب قبلی ام در سایت پارسی بلاگ خیلی خیلی خوشحال شدم. فکر نمی کردم نوشته های من به درد بخور باشن. از پارسی بلاگ ممنونم که من رو به نوشتن امیدوار کرد...

امروز می خام راجع به یه مشکل همگانی صحبت کنم.مشکلی که همه مون به نوعی درگیرش شدیم.

سوال اینه:

با آدم های حسود چه کنیم؟

البته من معتقدم این حس حسادت در همه ما به نوعی وجود داره و طوری هست که کنترل و مهارش برامون سخته. هیچ کدوم راضی نمیشیم موفقیت و پیشرفت عده ای رو ببینیم که تا قبل از آن هم ردیف یا حتی پایین تر از ما بودن. به هر حال هرجور هم که فکر کنی باز هم ته دلت به اون آدم حسادت می کنی.

مهم اینه که چه جوری این حسادتمون رو پنهون کنیم.

چند وقتیه که موفقیت من در محیط کاری ام و ارتقای موقعیتم باعث دلخوری و همون حسادت همکارام شده. طرز برخورد آنها با این قضیه جالبه.

یکیشون اصلا به روی خودش نمیاره ولی از طرز رفتارها و سلام و احوالپرسی اش میشه فهمید تو دلش راجع بهت چی فکر میکنه. باز به نظر من این رفتار از بقیه بهتره.

یکی دیگه شون نمی تونه تو دلش نگه داره. با بد و بیراه گفتن و دعوا راه انداختن و دلخوری ایجاد کردن سعی می کنه خودش رو خالی کنه. از این طرز رفتار و از اینجور آدما متنفرم.

یکی دیگه سعی می کنه خودشو بهم نزدیک کنه تا اون هم بتونه یه جوری یه وقتی این موقعیت رو ازم بگیره. با یادگیری مسئولیت جدید، با خودنمایی پیش رئیس، با چاپلوسی و گاهی هم منت گذاری بابت خدمات قبلیش.

خلاصه تو این زمونه هیچ کسی نمیتونه از دست این آدمای حسود در امان باشه.

باید خیلی حواسش رو جمع کنه که کار اشتباهی انجام نده تا بهونه دست افراد دوروبرش نداده باشه.

شاید من هم جای اونا بودم این حسادت را می کردم ولی سعی می کردم به جای درگیر کردن خودم در این مسائل زودگذر، مسئولیت فعلی ام رو بدرستی انجام بدم.

بالاخره دنیا که همیشه اینجوری نمی مونه.

ولی در مورد این مشکل پیش اومده واقعا نمی دونم با حسادت اونا باید چه کار کنم؟

سلام

من برگشتم. تلفنمون درست شد.

اومدم بگم آلبوم زندگی از سعید مدرس رو حتما گوش کنین

مطمئنم که خوشتون میاد.

یاعلی

سلام.

اومدم بگم که بعلت تعمیرات خط تلفن تا اطلاع ثانوی به اینترنت دسترسی ندارم.

مواظب خودتون باشید.

یا علی

 صحبتی شد که خدا باب نجاتی بفرست 

تلخی ذائقه را شاخ نباتی بفرست

می رسد با علم سبز امامت بر دوش

ز چه خاموش نشستی صلواتی بفرست....

از دیشب تصمیم داشتم که امروز رو روزه بگیرم. صبح که از خواب پا شدم ساعت 5ونیم بود و نماز قضا شده بود. خواب مونده بودم چون دیشب دیر خوابیده بودم.

ساعت یک ربع به هفت بیدار شدم. تا نماز صبح قضا رو بخونم و آماده شوم شد 7و بیست و پنج. رفتم تا چهارراه. اتوبوسهای کرایه ای مطهری اومد و به خیال اینکه با این شاید به موقع برسم سوار شدم. تا برسم سر مطهری 8 بود.125تومن پرداخت کردم و منتظر اتوبوس شدم. از بدشانسی من اتوبوس مربوطه 8و شانزده رسید درحالیکه 8 و ربع کارت زنی بسته می شد.

تا برسم شد بیست دقیقه به 9. تو بخش سوپروایزرمون دعوام کرد که دیر رسیدم. بیمارارو دیدم. ظهر برگشتم و کارای کامپیوتریم رو انجام دادم. ساعت 4 با دوستم قرار داشتیم که بریم مولودی امام زمان در دانشکده روانشناسی. دوستم حدود 5 رسید. گفت که راننده آژانسی که آورده بودتش کلی معطلش کرده و بیخودی تو خیابونا گردونده بودتش. تا حدود 6 با مسئولین آژانس بصورت تلفنی دعوا می کرد. حرکت کردیم . چون راه را بلد نبودیم پرسان پرسان سوار یک اتوبوس شدیم. از بد شانسی ما اتوبوس بین راه در بزرگراه تصادف کرد و اون هم چه تصادفی. راننده ها با هم با اسلحه های سرد دعوا می کردن و خون و خونریزی بود.ما که ترسیده بودیم پیاده شدیم با یک ماشین تا بخشی از راه را رفتیم. کلی پیاده روی کردیم تا دانشکده را پیدا کردیم. مراسم 4تا 7 بود که ما حدود 7 رسیدیم . لحظات آخر مجلس هم واقعا تاثیرگذار بود. دعای فرج خواندیم. بیرون نشستیم تا اذان شد. افطار کردیم.(دوستم هم بخاطر من چیزی نخورده بود). شیرینی خوردیم. می خواستیم بریم خونه که تو حیاط چشممون خورد به درخت سنجد. سنجدهاش هنوز کامل نرسیده بودن ولی قابل خوردن بودن. چیدیم و خوردیم.

حرکت کردیم.ساعت حدود 8 بود. خیابانها شلوغ و ترسناک بود. تصمیم گرفتم با آژانس برم. ماشینش 25 دقیقه طول کشید تا اومد.با دوستم خداحافظی کردم و رفت.آژانس 3500تومن گرفت و من رو ساعت 9 رساند خونه.  

امروز گرچه خیلی خسته شدم ولی واقعا بهم خوش گذشت.